Hoe ik mijn onschuld terug pakte

Lang heb ik gedacht dat het allemaal wel meeviel, dat het normaal was, het erbij hoorde. Alle vrouwen hebben wel iets meegemaakt, ik moet niet zo zeuren. Allemaal excuses om maar niet te hoeven voelen wat alle #metoo ervaringen met mij hebben gedaan. Totdat ik besefte dat het waakzame gedrag, het altijd alert zijn, het idee dat om elke hoek wel een potentieel gevaar kon schuilen (in dit geval geen leeuw, maar een man of vrouw die iets van me wil) mijn stress-systeem de hele dag aan zette.

Ik kon zeer snel in de stress schieten, en dit vond ik zeer beschamend. Onbewust scande ik naar signalen van de mensen waar ik mee sprak op school, in de vriendengroep, op het werk, op het station, op de sportclub. Want stel je voor dat ik de verkeerde indruk gaf, waardoor ze dachten dat ze een kans bij me konden maken, en hierdoor zomaar over mijn grenzen zouden gaan. Dit was namelijk al zo vaak gebeurd, en wat nou de aanleiding was, wat ik fout gedaan had, snapte ik niet.

Nu besef ik dat ikzelf niet fout zat, maar dat ondanks dat ik mijn grenzen wel duidelijk heb gesteld, deze niet werden gerespecteerd en grof werden overschreden. Dit waren seksuele trauma’s die zich hebben vastgezet in mijn lichaam.

Dit begon vanaf mijn twaalfde jaar, toen ik werd aangerand door notabene een vrouw onder de gezamenlijke douche. Later door de gymleraar op school, waardoor ik een grote hekel aan sport kreeg en elke week spijbelde, toch had ik altijd een 9 op mijn rapport. Volwassenen namen mijn verhaal niet serieus of waren niet in staat hier goed mee om te gaan, er was geen plek voor mijn gevoel. Het gevolg was dat ik de boel bagatelliseerde en ik vooral niks wilde laten merken van mijn angst, dus ik droeg mijn uiterlijke glimlach.

Ondertussen kan ik het aantal aanrandingen, (straat-)intimidaties, stalkers, sexistische opmerkingen van leraren en collega’s niet meer tellen en ben het zo zat om mijzelf elke keer te moeten verdedigen, voor het feit dat ik een vrouw ben. Waar ik destijds vooral behoefte aan had was om gehoord te worden, mijn gevoel te erkennen. Ook had ik behoefte om te weten hoe ik nog beter mijn grenzen kan aangeven en mezelf fysiek en vocaal kan beschermen.

Mijn verhaal delen deed ik het liefst bij vrouwen. Vrouwen die mijn verhaal herkennen, soortgelijke pijn voelen en de kwetsbaarheid om vrouw te zijn in de maatschappij. Dit werkt voor mij helend als een warm bad, waarin ik me gedragen voel en mijn onschuld kan terugpakken. En dit gevoel gun ik elke vrouw die zich kwetsbaar of onveilig voelt in haar leven.

Ik draag nu mijn innerlijke glimlach, omdat mijn seksuele energie weer vrij door mij heen stroomt. Nu ik zelf mijn seksuele trauma’s heb mogen helen, zet ik mij als coach in voor een seksueel veiligere omgeving. Ik begeleid mensen met hun seksueel trauma en leer ze hoe ze hun eigen onschuld weer eigen kunnen maken en hun seksuele energie weer vrij kunnen laten stromen.